Założeniem wszelkich symulacji zużycia mieszanek oddechowych są awarie poszczególnych zestawów butlowych w kluczowych punktach profilu nurkowego. Do takich punktów zaliczane są :
W najprostszym przypadku wykorzystuje się jedną butlę depozytową. Załóżmy, że czynnikiem oddechowym w zestawie głównym i w butli depozytowej będzie powietrze. Pewną zasadą jest to, że zestaw główny jest używany w najdalszych partiach jaskini, a w partiach bliższych otworowi - używana jest butla depozytowa.
Dodatkowe powietrze z depozytu wykorzystuje się następująco : 40% na penetracje, 40% na powrót i 20% w rezerwie. Butla depozytowa nie może być zbyt duża. Jej wielkość wynika z zasady, ze 1/3 powietrza głównego (rezerwa główna) musi być większa od 40% depozytu. Podczas penetracji najpierw oddychamy z butli depozytowej i zostawiamy ją w momencie, gdy zużyjemy 40% powietrza. Na zostawienie depozytu należy wybrać takie miejsce na spągu gdzie nie ma osądów. Butle należy położyć na dnie i przypiąć do poręczówki karabinkiem. Jeżeli poręczówka biegnie nad dnem to używamy krótkiej linki łączącej butle z karabinkiem. Nie wolno wieszać butli na poręczówce. Przed opuszczeniem depozytu należy zakręcić zawór i zostawić automat z tej strony, z której będziemy potem wracać. Dobrze jest wpiąć drugi stopień karabinkiem do poręczówki, aby w sytuacji awaryjnej można było reką natrafić na niego, nie tracąc kontaktu z poręczówką.
Użycie butli depozytowych prowadzi zwykle do długich nurkowań wymagających dekompresji. Stąd warto przewidzieć kolejna butle na dekompresję. W takim przypadku nieodzowne jest także przeprowadzenie szeregu symulacji zużycia różnych mieszanek oddechowych w zależności od tego, który zestaw butlowy będzie niesprawny. Należy być przygotowanym na wszelkie konfiguracje, jeśli chodzi o awarie zestawu głównego i wszystkich depozytów. Do takich symulacji najlepiej używać specjalistycznego oprogramowania.